Polisy inwestycyjne w ramach powszechnej praktyki zawierają do tej pory tzw. opaty likwidacyjne. Opłaty likwidacyjne nakładane są na konsumentów prez towarzystwa ubezpieczeniowe - dominującą stronę umów ubezpieczeń na życie. Są to m. in. takie podmioty jak AEGON, AXA, SKANDIA. W ostatnim czasie (21 październik 2014 r.) Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów stwierdził naruszenie zbiorowych interesów konsumentów przez cztery instytucje i nałożył na nie bardzo wysokie kary pieniężne. Więcej na ten temat piszemy tutaj. Umowy zawierane z podmiotami finansowymi którymi są zarówno instytucje finansowe jak i ubezpieczeniowe zawierają w zależności od konkretnej umowy jawne badź ukryte postanowienia dotyczce minimalnego okresu trwania umowy. Okres ten jest zwykle bardzo długi bo wynosi ok. 10 do 15 lat o czym konsumenci przed podpisywaniem umowy nie są zwykle informowani lub też niekiedy są wręcz dezinformowani. Skutkiem tego w przypadku rozwiązania takiej umowy przez konsumenta przed upływem w/w minimalnego okresu są nakładane przez ubezpieczycieli i inne instytucje finansowe opłaty które w zależności od danej instytucji mają różne nazwy. Zwykle są to tzw. opłaty likwidacyjne. Opłaty te choć nakładane w ramach obowiązujących umów są zwykle kwalifikowane przez sądy jako tzw. klauzule niedozwolone (abuzywne). Obecnie szczególnie przed sądami w Warszawie i Krakowie toczy się wiele postępowań w których roszczenia kierowane w stosunku do instytucji finansowo - ubezpieczenieowych ii dotyczą one zwrotu środków zainwestowanych w ramach tzw. polisolokat i nie zwróconych w całości bądź części po rozwiązaniu (wypowiedzeniu) umowy. Również nasza Kancelaria reprezentuje klientów w ramach w/w postępowań sądowych świadcząc usługi prawne na rzecz osób pokrzywdzonych takimi praktykami. Szczególnie aktywni są w tym zakresie klienci AEGON, AXA, SKANDIA i NORDEA. W rejestrach postanowień wzorców umownych uznanych jako niedozwolone (klauzule abuzywne) znajduje się już wiele pozycji. Między innymi postanowienia te wpisane są pod pozycją 3834, 4632, 4633 - wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt VI ACa 458/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 4 kwietnia 2013 r., sygn. akt VI ACa 1324/12. Sądy w wyżej wymienionych postępowaniach stwierdziły niedozwolnony (abuzywny) charakter postanowień nakładających na konsumentów obowiązek zapłaty tzw. opłaty likwidacyjnej. Są one sprzeczne z dobrymi praktykami i naruszają zbiorowe interesy konsumentów. W ostatniej z tych spraw jeden z ubezpieczycieli (AEGON) próbował wnieść skargę kasacyjną jednak Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia jej do rozpoznania. W innym przypadku skarga kasacyjna została przyjęta do rozpoznania jednak Sąd Najwyższy oddalił kasację jako bezzasadną (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2013 r., sygn. akt I CSK 149/13) motywując to tym, iż ubezpieczyciel wprawdzie może tak konstruować umowy by nakładały one określone sankcje na klientów w przypadku wcześniejszego rozwiązania przez nich umowy ale muszą one być zgodne z zasadą ekwiwalentności, tj. ich wysokość ma odpowiadać faktycznie poniesionym przez te instytucje kosztom. Ubezpieczyciel nie może sobie w umowie gwarantować maksymalnego zysku przy równoczesnym przeniesieniu całego ryzyka związanego z podpisaną umową (chodzi tu o skutki sytuacji gdy z jakichś powodów konsument wypowiada przed "dozwolonym" czasem umowę) na słabszą stronę czyli konsumenta. Również sądy nższych instancji w tym sądy rejonowe w Krakowie orzekają w tego typu sprawach w bardzo podobny sposób - na przykład Sąd Rejonowy w Pile wyrokiem z dnia 21 marca 2014 r. orzekł zwrot środków zainwestowanych w polisolakatę przez klienta które nie zostały dobrowolnie zwrócone przez ubezpieczyciela (AXA). Była to kwota 38.500 zł. oraz dodatkowo odsetki i koszty postępowania sądowego. Podobnie postpił Sąd Rejonowy w Krakowie zasądzając klientowi zwrot opłaty likwidacyjnej w kwocie 4.400 zł. oraz Sąd Okręgowy w Warszawie który zasądził 70 letniej klientce z Wrocławia zwrot aż 637 tysięcy złotych.