W dniu 6 maja 2009 r. u notariusza stawili się trzej spadkobiercy wnosząc o sporządzenia aktu poświadczenia dziedziczenia. Przedstawili wymagane odpisy aktów stanu cywilnego oraz zapewnili, że spadkodawczyni nie pozostawiła testamentu. Notariusz po analizie przedłożonych dokumentów stwierdził, że spadkodawczyni w chwili śmierci pozostawala w związku małżeńskim który zmarł 6 lutego 2009 r. Notariusz odmówiła sporządzenia aktu gdyż jej zdaniem wymagany jest przez art. 95b ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. - Prawo o notariacie, udział wszystkich osób które są spadkobiercami ustawowymi. Tymczasem z powodu śmierci męża spadkodawczyni było to zdaniem notariusza niemożliwe. Na odmowę dokonania czynności notarialnej zostało złożone zażalenie do Sądu Okręgowego Warszawa Praga w Warszawie. Sąd ten powziął poważne wątpliwości prawne w związku z czym przedstawił Sądowi Najwyższemu zagadneinie prawne do rozstrzygnięcia. Sąd Najwyższy potwierdził, że przed datą jego Uchwały istaniała praktyka dokonywania wykładni przepisów dotyczących aktów poświadczenia dziedziczenia, zgodnie z którą ustawodawca ograniczył możliwość dokonywania aktów poświadczenia dziedziczenia tylko do sytuacji w której wszyscy spadkobiercy żyją, gdyż tylko w takim przypadku wszyscy spadkobiercy mogą wziąć udział w sporządzeniu protokołu dziedziczenia co miało gwarantować prawidłowość dokonanego poświadczenia zwłaszcza w kontekście ohrony praw apdkobierców. Takie stanowisko potwierdzone zostało stanowiskiem Krajowej Izby Notarialnej z dnia 28 luty 2009 r. Sąd Najwyższy stwierdził, żę powyższej dotychczasowej wykładni nie można uznać za trafną, gdyż wykładnia językowa nie jest jednoznaczna i pomija oczywiste zamierzenia prawodawcy i cele, funkcje oraz istotę pozasądowego stwierdzenia nabycia spadku. Celem wprowadzenia do polskiego porządku prawnego nowej instytucji jaką jest poświadczenie dziedziczenia było uproszczenie postępowania o stwierdzenie nabycia spadku, ułatwienie uzyskania tytułu dziedziczenia i równocześnie odciążenie sądów. W uzasadnieniu Uchwały stwierdzono, iż z dyskusji poprzedzającej przeprowadzenie zmian oraz materiałów legislacyjnych nie wynika aby ustawodawca zamierzał wprowadzać jakiekolwiek ograniczenia w notarialnym poświadczaniu dziedziczenia za wyjątkiem dziedziczenia na postawie testamentów szczególnych, niepewnego i skomplikowanego. Ustanowienie bariery czasowej, dyktowane koniecznością podania w akcie poświqadczenia dziedziczenia numeru PESEL spadkodawcy, w wyniku czego poświadczenie może nastąpić jedynie w stosunku do spadków otwartych od dnia 1 lipca 1984 r., tj. od dnia wejścia w życie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 czerwca 1984 r. w sprawie dokumentów stwierdzającyh tożsamość, przemawia wyraźnie przeciwko tezie o "niedopuszczalności" piętrowychch poświadczeń. Wszystkie opisywane w uzasadnieniu projektu ustawy przyczyny nieobecności podczas sporządzania protokołu dziedziczenia przypadki dotyczyły tzw. przyczyn faktycznych podając takie przypadki jak pobyt za granicą, brak wiadomości o miejscu zamieszkania spadkobiercy/spadkobierców. Brak tam było wskazania o śmierci spadkobiercy/spadkobierców. Zdaniem Sądu Najwyższego określenie użyte w nowelizacji "być nieobecnym" wprost świadczy o tym, że nie dotyczy ono osób zmarłych - tak jest wykładnia semantyczna i frazeologiczna. Powyższą argumentację zdaniem Sądu Najwyższego potwierdza również art. 95e § 2 Prawa o notariacie gdzie odmowa dokonania czynności w/w następuje w sytuacji gdy nie uczestniczą w sporządzaniu wszystkie osoby będące spadkobiercami ustawowymi bądź testamentowymi. Osoby nieuczestniczące to osoby wyłącznie żyjące gdyż śmierć jednego ze spadkobierców jest ustalana na etapie czynności wstępnych. Praw osób - nieżyjących spadkobierców bronią w takich sytuacjach ich następcy prawni. Taka interpretacja omawianej instytucji zdaniem Sądu Najwyższego sprzyja jej upowszechnieniu zwłąszcza w sytuacjach gdy procedura sądowa utrudnia przeprowadzenie stwierdzenia nabycia spadku ze względu na konieczność dochowania przepisów o właściwości miejscowej.